ორპირი ქარი

იყო ერთი კლოუნი: დიდი ფეხსაცმელებით, კუბოკრული შარვლით, ჭრელი პიჯაკით, გაბურძგნული მრავალფერი პარიკით და სახეზე მიხატული ფართო ღიმილით... გამოდიოდა სცენაზე, ჟონგლიორობდა, მალაყებითა და ხტომა-ტრიალით ართობდა მაყურებელს. ერთი ჩემოდანი ჰქონდა, რომელშიც ხუთი პატარა ბურთი, ხუთი კეგლი და ერთიც დასაკეცი ერთთვლიანი ველოსიპედი ედო. დადიოდა ქალაქიდან-ქალაქში. მოედნებსა და დარბაზებში წარმოდგენებს მართავდა და უდარდელად ცხოვრობდა... ჰაერში ბურთები დაფრინავდა... ერთი ბურთი, ორი ბურთი, სამი ბურთი, ოთხი ბურთი... მერე კეგლები აპობდნენ სივრცეს... ერთი, ორი, სამი... ერთი, ორი. სამი... დდნ-დდნ, დდნ-დდნ, დდნ-დდნ... მატარებლის ვაგონების რიტმში მიდიოდა წარმოდგენა და მისი ცხოვრებაც ამ რიტმივით მონოტონური იყო... დრო გადიოდა...   ერთფეროვანი დღეები, მაყურებელთა ოვაციებით იყო სავსე. გახალისებული ბავშვების გაოცეული თვალები მისი ყველაზე დიდი ჯამაგირი იყო... ეს მისი სამყარო იყო და თავად იყო მთელი სამყარო. ასე ეგონა და იყო ბედნიერი... მაგრამ ერთ დღეს... ქალაქის მოედანზე, ფანტ...

ერთი წითელი ტრაქტორი მყავს , ბაბუაჩემმა დამიტოვა რო მოკვტა . ასთე მითხრა ამას შენ მიხედე ბაბუ და აგი შენ მოგხედავსო . 15 წლის ვიყავი მაშვინ , გევიდა 15 წელი და გადავხანით ვანის სულორი და სხვა სოფლები მე და ჩემმა წითელმა ტრაქტორმა .  ვანში დევიბადე და გევიზარდე , შრომაში და ჯაფაში გეიარა მთელმა ცხოვრებამ სიმონ . მთელი დღე მიწაზე მვუშაობდი, საღამოობით კი უბანში ბიჭები ვგლახაობდით. ხან ქეიფები და დროსტარება იყო, ღვინო გიტარა და ტაშ-ფანდური. ისთე ქე რო „ყოველი დღე შაბათია“ო სიმღერა რომაა. სეზონზე მოსაწევი არ გვაკლდა და ეგ იყო ჩვენი გართობა. მარა , მომკლა ამ ტრაქტორის ნაწილების ჩარმხვა მ . რაც დრო გადიოდა მალი-მალ უფუჭდებოდა, რაცხა-რაცხები. ნახევრჯელ ქვეშე ვიყავი შემძვრალი და ვაკეთებდი. ისთე დევიღლებოდი, ბაბუაჩემს შოვუთვლიდი მოუსავლეთში, შენ მოგეცა ჩემი ცოდვა ამ ტრაქტორიზა რომ გამწირეთქვა... მერე საწვავიც გაძვირდა , გაჭირდა ცხოვრება. ხალხს მოსახნავი ზა ფული აღარ ჰქონდა . რაის ვიზამდი , წყალზე არ მუშაობდა ეს დ...