ორპირი ქარი

27 სექტემბერი. სოხუმის დაცემის დღე. ქვეყნის მეორე ბოლოში ვცხოვრობდი. მაშინ მხოლოდ 6 წლის ვიყავი. ომი მე არ შემხებია, მაგრამ ჩემს ახლობლებს შეეხოთ და ამით გახდა ეს ტრაგედია ჩემი თავგადასავალი. ეს ამბავი არის 25 წლის ბიჭზე და მის დედაზე. ეს ბიჭი ბიძაჩემია, მისი დედა კი ჩემი ბებია. ერთ საღამოს ჩვენთან, კახეთში დედის ნათესავები ჩამოვიდნენ სამტრედიიდან, ქუთაისიდან და ვანიდა. დედას ძალიან გაუხარდა მათთან შეხვედრა. ასე უთხრა, წუხელ სიზმარში ვნახე მერცხლების გუნდი შემომეხვიაო. აი, ამიცხადდა კიდეცო. მეც გამიხარდა, ჩემს 5 წლის ძმასაც. ისინი ომს გამოექცნენ. ყოველ წუთს შეიძლებოდა მათთანაც ჩამოვარდნილიყო ჭურვი. პირველად მაშინ მივხვდი ომი რომ იყო. მაგრამ ომი რა იყო ეს არ ვიცოდი. ყოველ საღამოს ოჯახი ტელევიზორთან რომ იკრიბებოდა და ბავშვებს ხმის ამოღების საშუალებას არ გვაძლევდნენ ვერც მაშინ ვხვდებოდი რა მძიმე მდგომარეობა გვქონდა ოჯახში. მახსოვ თეთრთმიანი ბებიაჩემი როგორ ყურადღებით უსმენდა საღამოს საინფორმაციო გამოშვებას. მკერავი იყო. საქმეს უცებ მოამთავრებდა და ტელევიზორთან ჯდებოდა. გონებ...

მნიშვნელოვანი შეხვედრა მქონდა. წამოვედი კახეთიდან "დიდ ქალაქში". გზაში მყოფს დედამ დამირეკა და მითითებების კორიანტელში გამხვია. საუბრის ბოლოს ის იყო ველოდი, ახლა იმასაც მეტყვის "-ავტობუსი რომ გაჩერდება მერე ჩამოდიო". მაგრამ გადავრჩი - არ უთქვამს. ეტყობა გამოვედი იმ ასაკიდან მსგავსი დარიგება რომ მჭირდება მეთქი გავიფიქრე. გავიხარე, გავიზარდე და დავჭკვიანდი ეტყობათქო... რომ დედის სიტყვებმა ოცნებას მომწყვიტა - სალონში შედი და თმები დაივარცხნეო. უფრო მუქარა იყო ვიდრე დარიგება. მეტი რა გზა მქონდა უნდა შემესრულებინა. ჩამოვედი. მოვუყვებოდი ქუჩას სადაც ერთმანეთის მიყოლებით სალონები იყო გახსნილი. ჩავუარე ორს და გავჩერდი მესამესთან. შევიხედე, რაღაც არ მომივიდა თვალში. გავაგრძელე გზა და გავჩერდი მეოთხესთან, იქაც შევიხედე და დავინახე ბიჭი იჯდა. არ შევედი. ისევ გავაგრძელე გზა. გავჩერდი მეხუთესთან, შევიხედე ქალი ჟურნალს ათვალიერებდა. სხვა არავინ ჩანდა. გული არც იქ მიმივიდა, მაგრამ ფეხები თვითნებურად შევიდნენ. მაინც სულ ერთიამეთქი გავიფიქრე, რადგან დედამ დამაბარა უეჭველი უნდ...